Gotovo da nema civilizacije ili društvene zajednice u kojoj ne postoji trag o tim gorostasnim bićima, čija je civilizacija navodno prethodila ljudskoj.
Tako se spominju Anšar i Kinšar u Sumeru, Asure u Indiji, Ariman i Ormuzd u Iranu, Jotuni u nordijskoj mitologiji, Horus i Set u Egiptu, Nefili u Jevreja, Titani u Grčkoj, Theitani kod Maja, bića Variruna kod Inka itd.
Hrišćanima takva ideja nije nepoznata, s obzirom na neke biblijske navode.
“I počnu ozloglašivati Izraelcima zemlju koju su izviđali: ‘Zemlja kroz koju smo prošli da je izvidimo zemlja je što proždire svoje stanovništvo. Sav narod što ga u njoj videsmo ljudi su krupna stasa. Videsmo onde i divove – Anakovo potomstvo od divova. Činilo nam se da smo prema njima kao skakavci. Takvi bejasmo i njima’.“ (Brojevi 13:32,33).
Reč je, svakako, o Nefilima, hibridnim bićima koja su nastanjivala Kanaan, a opisani su kao potomci sinova Božjih i kćeri čovečijih (Knjiga postanka 6:1-4).
Ali, osim biblijskih napisa o divovima, postoje tri glavna izvora mogućih dokaza o postojanju divova: pisani izveštaji izvan Biblije, arheološki podaci te drevni grafički prikazi.
Neki analitičari, na primer, pretpostavljaju da su Stounhejndž postavili divovi jer je kamenje preveliko i preteško da bi ih pomicali i njima rukovali ljudi prosečne veličine bez pomoći mašina. Dakako, takve “dokaze“ bi trebalo uzeti sa skepsom.
Na egipatskim ćupovima i grobnicama pronađeni su prikazi vrlo velikih ljudi. Istoričari umetnosti obično zaključuju da je reč o prikazu egipatskih “bogova“ ili faraona te da njihova veličina zapravo ukazuje na visoki rang u poređenju s običnim smrtnicima.
Tri knjige koje nisu u sastavu Biblije, knjiga Henokova, knjiga Jašerova i spisi jevrejskog istoričara Josipa, takođe spominju postojanje divova.
Te knjige donose priče o stvarnim ljudima koji su se sreli sa divovima, a priče su prikazane kao istorijski, neizmišljeni izveštaji.
Josip, u odlomku o Izraelcima koji su se selili u Hebron, spominje da su se susreli sa stanovnicima te zemlje, uključujući i “rasu divova koji su imali tako velika tela i toliko različita lica od drugih ljudi da su bili iznenađeni onim što su videli i užasnuti onim što su čuli“.
Knjiga Jašerova daje više pojedinosti o svetu u to doba te govori da su divovi bili okrutni i nasilni i da su vladali čovečanstvom kao bogovi.
Plava kosa, plave oči i dvostruko veći mozak
Kada je reč o Nefilima, stručnjaci smatraju da su bili visoki 5 do 6 metara, imali su plavu kosu i plave oči te dvostruko veći obim mozga od ljudskog.
Biblijski komentatori smatraju da su divovi živeli u diluviju, sve do svetskog potopa koji je nastupio kao zadnji potop, oko 3100. pr. Hr.
Tome u prilog idu tvrdnje nekih stručnjaka da su divovi postojali pre 288.000 godina te ih svrstavaju u red “gigantopiteka“ i porodicu “megantropa“, čija evolucija nema veze s čovekom, tj. Homo sapiensom, iako su i oni bili razumna bića.
Fosili i kosti divovskih bića nađeni su širom sveta, a najviše ih je bilo u Amazoniji, na Andima, u Maroku, na Malti, oko Baltika, na Bliskom istoku, a u poslednje vreme i u Kini.
Čuveni austrijski glaciolog i kosmograf iz 19. st. Hanns Hörbiger u svojoj knjizi “Glacijalna kosmogonija“ navodi da je pre 300.000 godina postojala civilizacija megalitskog carstva čije je središte kulture nastalo u drevnome gradu Tiahuanaku (današnja Bolivija), a koju je uništila velika kataklizma izazvana geološkim krizama i poremećajem Zemljinih polova.
Po tom pitanju Tiahuanako je izgrađen još u diluvijalnom vremenu glacijalnih epoha. On smatra da je u to doba oko Zemlje kružio jedan satelit, prethodnik današnjeg Meseca, na udaljenosti od šest Zemljinih prečnika.
Međutim, zbog retrogradnog kretanja i velike brzine, taj “bivši Mesec“ oko ekvatora je stvorio svojevrsni vodeni zid koji je stajao poput nategnutog prstena oko Zemlje. Tada, zbog divovske gravitacije i utiecaja tog satelita, nisu postojale plime nego je sva voda mora i kopna stajala “nategnuta oko ekvatora“.
Spomenuta blizina tog satelita na Zemlji je izazvala snažan rast biološkoga sveta, koji je u nauci poznat kao fenomen gigantizma. Ali, kada se previše približio Zemlji, raspao se u atmosferi pa je došlo do velikih potopa zbog kojih su divovi umalo izumrli, pa su se raširili širom sveta.
Divovski ratnici
U obe Amerike pronalazimo fascinantne dokaze. Tako je poznato da su pripadnici domorodačkog naroda Komanči 1857. pred mnoštvom ljudi ispričali priču: “Pre nebrojenog broja meseci, započela je trka belaca, visokih 3 metra i daleko bogatijih i moćnijih od svih belih ljudi koji su ovdje živeli. Nastanili su se u velikom broju zemalja. Odvezli su naše ljude iz svojih domova, držeći mačeve. Okupirali su doline u kojima su živeli naši očevi“.
Kada je u Oklahomi pronađen grčki medaljon i dva grčka novčića, naučnik Donald Jets počeo je da sastavlja dokaze od kojih je zaključio da ta pripovetka nije izolovana priča. Narodi u područjima severnoameričkog jugoistoka takođe su pričali o “trkama divova“ bele kože koji su živeli na području današnje savezne države Tennesi. Jtes smatra da te narodne priče nisu sasvim izmišljene te da se temelje na istinitim događajima koji su ipak naknadno poslužili kao inspiracija za mit.
Nadalje, u unutrašnjosti ratničkog hrama na arheološkome nalazištu Čičen Icá (poluostrvo Jukatan, današnji Meksiko), nalaze se murali koji prikazuju scene brutalnih borbi koje se baš i ne uklapaju u majansku tradiciju. Neki ljudi prikazani na muralu imaju iznimno bledu kožu, dok su drugi tamni. Kada je Hernan Kortes stigao u Meksiko, narod ga je pozdravio kao belog vladara koji se vratio, sugeririšući da je već neko, bele rase, bio tamo pre njega.
Kada su španski konkvistadori došli na područje današnjeg Perua, Pedro Kieza de Leon pomno je zapisivao sve što su videli i doživeli.
Zabeležio je i narodnu legendu o divovima koji su stigli “na brodovima izrađenim od trske, velikima poput najvećih brodova na svetu. Prosečni čovjek sezao im je do kolena“. Štaviše, Kieza de Leon je u svojoj knjizi napisao kako je video gigantska sela i izvor koji su sagradili divovi, kao i divovsku lobanju i kosti, dok su drugi Španci pronašli veliki zub težak čak 200 grama.
Godine 1911. rudari koji su radili u pećini Lovelok (današnja savezna država Nevada) kopajući kroz gomile ptičjeg izmeta, naišli su na velik broj drevnih indijanskih relikvija. Rudari su brzo zaboravili koji je njihov posao te su nastavili da otkopavaju bogatstvo koje su pronašli. Ubrzo je usledilo još jedno neverovatno otkriće: mumificirani ostaci čoveka visine 198 cm koji je imao crvenu kosu.
Pećina se ubrzo pretvorila u arheološko nalazište i drevno groblje. U njoj je pronađen niz neverovatnih stvari koje ni dan danas arheolozi ne mogu da svrstaju u neko istoirjsko razdoblje. U pećini su pronađene sandale duge 38 cm te otisak ruke nalik na ljudsku, ali mnogo veći.
Neki komentatori smatraju da je to nalazište dokaz postojanja crvenokosih divova koji se spominju u lokalnoj legendi. Prema njoj, crvenokosi divovi došli su velikim čamcima i pokušali da preuzmu prevlast nad tamošnjim stanovništvom, nazvali su ih Si-Te-Cahs, ali narod Paiute uspeo je da ih potera u pećinu i tu ih zapalii.
U kineskoj pokrajini Guizhou pre dve godine otkriven je divovski trag stopala u kamenu, dug 57, širok 20 i dubok 3 cm, a sasvim slučajno otkrili su ga meštani obližnjeg sela. Prema navodima lokalnih stanovnika, najviše ih je zbunilo to što su najpre pronašli trag levog stopala, a trag desnog tek na drugoj planini.
Giganti iz komšiluka
Sličnih priča ima i u našem komšiluku. Arheolozi su četrdesetih godina prošlog veka tražili dragocene artefakte u ruševinama nekadašnje citadele dakijskog lidera Burebiste, na lokalitetu Argedavi u Rumuniji. Lokalni stanovnici koji su iskopali nalazište bili su srećni što su mogli nešto da zarade u tim teškim vremenima.
Među njima je bio i Jonita Florea, danas u osamdesetim godinama. On je iskopao veliku lobanju, gotovo tri puta veću od prosečne ljudske. Kada je obavestio arheologe, radnici su poslati kući, a istraživači su nastavili s kopanjem. Sve što su našli natovarili su u kamione i odvezli na nepoznato odredište. Do kraja kopanja pronađeno je oko 80 kostura, većinom nekompletnih.
Dominantna vrsta
Austrijsko-britanski filozof Karl Poper (1902.-1994.) smatrao je da je divove prekrila “zavera ćutanja“ jer niko od naučnika ne želi da govori o njima, stoga su smešteni u legende i bajke, u kojima je, ipak, primećena tendencija da se ocrne po svaku cenu. Štaviše, predstavljeni su kao glupi i zli, a neretko i kao ljudožderi.
S jedne strane, ako bi postojanje dominantnije vrste bilo potvrđeno, to bi moglo dovesti do marginalizacije i obezvređivanja ljudske vrste, a s druge, takvo priznanje bi uveliko potreslo savremenu naučnu teoriju evolucije vrsta.
