Lica trojice 25-godišnjih muškaraca koji su živeli u drevnom Egiptu pre više od 2.000 godina oživljena su zahvaljujući digitalnoj rekonstrukciji na temelju DNK podataka izvučenih iz njihovih mumificiranih ostataka.
Mumije potiču iz grada Abusira el-Meleqa, južno od Kaira, a pokopane su između 1380. pr. n e. i 425. n. e.
Naučnici s Instituta Max Planck za proučavanje istorije čovečanstva (Tübingen, Nemačka), sekvencirali su DNK mumija 2017. godine.
Bila je to prva uspešna rekonstrukcija genoma drevne egipatske mumije.
Istraživači iz kompanije za DNK tehnologiju “Parabon NanoLabs” (Reston, Virginia, SAD), nisu se na tome zaustavili već su upotrebili te genetske podatke za stvaranje 3D modela lica kroz proces koji se naziva forenzička fenotipizacija DNK, koji koristi genetsku analizu za predviđanje oblika i linija lica te drugih aspekata fizičkog izgleda osobe.
“Ovo je prvi put da je izvedena sveobuhvatna fenotipizacija na ljudskoj DNK te starosti”, rekli su predstavnici Parabona koji su lica mumija otkrili 15. septembra na 32. međunarodnom simpozijumu o identifikaciji ljudi u Orlandu (Florida, SAD).
Naučnici su su upotrebili fenotipsku metodu pod nazivom “Snapshot” kako bi predvideli poreklo muškaraca, boju kože i crte lica.
Otkrili su da su muškarci imali svetlosmeđu kožu s tamnim očima i kosom.
Njihov genetski sastav bio je bliži modernim stanovnicima Sredozemlja ili Bliskog istoka nego modernim Egipćanima.
Rekonstrukcija tako starog DNK ima dva problema
Naučnici su zatim generisali 3D mreže s ocrtavanjem linija lica mumija i izračunali karte toplote kako bi istakli razlike između tri osobe i poboljšali pojedinosti svakog lica. Parabonov forenzički stručnjak zatim je kombinovao te rezultate sa Snapshotovim predviđanjima boje kože, očiju i kose.
“Rad s drevnom ljudskom DNK može da bude izazovan iz dva razloga: DNK je često jako razgrađen i obično se meša s bakterijskim DNK- upozorava Ellen Greytak, direktorka bioinformatike Parabona.
Procesi koji su iskorišćeni na tim drevnim mumijama mogli bi da pomognu naučnicima u stvaranju lica radi identifikacije savremenih ljudskih ostataka.
Od oko 175 nerešenih slučajeva koje je istraživao Parabon, do sada ih je najmanje devet analizirano tehnikama iz navedene studije.
