Nedaleko od starog grada Aurangabad nalaze se Ajanta pećine. To su trideset i dve pećine koje nisu sve prirodne. Hiljade mukotrpnih časova, godina rada u brdima i radnici zaltnih ruku koji su imali samo dleto i čekić. Isklesane su u vulkanskim stenama bazalta.
Zanatlije su studiozno klesali kamen, malo po malo, dugi niz godina. Za rezanje stubova odabrali su strateška mesta kao i za stvaranje neke sobe unutar stene. Zidove i plafone predivno su ukrasili sa malterom i aplikacijama napravili su više nego umetničke slike.
Većina slika staro je više od 1.500 godina. Deset vekova pre rođenja, Leonarda Da Vinčija i evropske renesanse, ti nepoznati umetnici već su znali kako da opišu perspektivu, dubinu i realizam u svojim slikama. Izraze i emocije zarobljene na tren u licu njihovih junaka, tako stvarno da i danas, nakon toliko vekova, oni mogu biti da budu obožavani.
Najstarija pećina isklesana je u drugom veku pre Hrista. Neke od njih su manastiri, velike prostorije sa malim sobama koje vode u glavnu sobu. Tu su živeli monasi. Neke od tih soba imaju krevete uklesane u stenu, sa jastukom na kojem su monasi mogli da naslone glavu.
Preostali delovi pećine Chaityas (hramovi), vrlo su slični hrišćanskim hramovima, sa plafonima i drvenim gredama, s tim da su ovde ukrašenim stubovima od stena.
U središnjem brodu gde hrišćanska crkva ima oltar, ovde je velika statua Bude. Ovi hramovi su bili isklesani mnogo vekova pre hrišćanskih, što može dovesti do teorije da su ove pećine mogle da posluže kao inspiracija za velike arhitekte srednjeg veka, a ne grčki i rimski klasični hramovi kako se zvanično misli.
Iznenađujuće više od svega je činjenica da su majstori koji su stvorili ta čuda, sa vrlo malo alata, ipak ostavili nešto univerzalno, toliko čarobno da se i dan danas možemo da divimo njihovoj veštini i umeću.
