Doktor Bernardo Hontanila Calatajud sa Univerziteta u Navari u Španiji objavio je članak u časopisu Scientia et Fides o tajanstvenom liku koji je na još uvek neobjašnjiv način nauci, ostao otisnut na Torinskom platnu, prenosi Aleteia polazeći od materijala koje je objavila agencija Gaudium Press.
Njegova teza je da lik na Torinskom platnu ne odgovara nepomičnom telu kako se tradicionalno mislilo, već živoj osobi koja ustaje.
U ovom članku izneseni su razni pokazatelji života na koje upućuje Torinsko platno. S obzirom na nastanak ukočenosti tela, analizira se položaj tela otisnut na Platnu. Prisutnost nabora na licu ukazuje na to da je osoba živa. Torinsko platno pokazuje znakove smrti i života osobe koja je svoj lik ostavila otisnut u trenutku u kojem je bila živa”.
Ta tvrdnja se znatno uklapa u doktrinu o Hristovom uskrsnuću te u tvrdnje drugih stručnjaka o trenutku kada je slika ostala otisnuta na tkanini, kao da se radi o nekom nepoznatom zračenju tela koje je do tada bilo pokriveno.
“U ovom članku analiziraćemo niz znakova otisnutih na Torinskom platnu koji mogu opravdati činjenicu da je osoba umotana u Platno bila živa u trenutku nastanka otiska.”
Ukočenost i položaj tela
Prva karakteristika koja se proučava u ovoj analizi je prisutnost ili odsutnost “ukočenosti ili rigor mortis“. Ta se ukočenost opaža kod mrtvih “u početku u donjoj čeljusti i u očnim mišićima, zatim prelazi na lice i vrat. Potom se širi na prsa, ruke, telo i na kraju noge – tvrdi ovaj stručnjak.
Taj efekt dostiže svoj vrhunac 24 sata nakon smrti posle čega počinje postupno da nestaje obrnutim redom, oko 36 sati nakon smrti, za šta je potrebno 12 sati.
Ozbiljnost traume koju je pretrpeo muškarac s Torinskog platna i gubitak krvi mogla je uzrokovati ranu ukočenost 25 minuta nakon smrti koja bi dostiglaa vrhunac od 3 do 6 sati posle.
“Vidni znakovi ukočenosti koji se pojavljuju na slici možda ne odgovaraju klasičnim tragovima ukočenosti nakon smrti.”
Dr. Hontanila je zabeležio “semifleksiju vrata i asimetričnu semifleksiju zglobova kuka, kolena i gležnja”. Karakteristike položaja zabeležene na platnu ne odgovaraju ukočenosti koju bi telo trebalo da ima pošto je skinuto s krsta “.
Položaj kao pri ustajanju
Analize su uključivale ispitivanje na “muškarcima u dobu od 30 do 40 godina atletskog fenotipa, visokim između 1,70 m i 1,80 m”. Upitani da ustanu u položaju sličnom onom muškarca s Platna, pokazali su “pomicanje ruku prema genitalnim organima pri savijanju trupa, semifleksiju glave i oslanjanje jednog tabana s manjom fleksijom noge i stupnjem unutarnje rotacije, poput one posmatrane na Platnu.”
Detaljnija analiza položaja pokazuje da na slici nije bilo ukočenosti tela u gornjim udovima, što je kontradiktorno, s obzirom na to da su mišići ruku izdržali snažan pritisak tokom raspeća.
“Kruti stav raspete osobe podrazumevao bi podlaktice i zglobove u tipičnoj semifleksiji, što je opaženo i na mnogim leševima”, rekao je Hontanilla, naglašavajući da položaj prstiju ne odgovara onome što se očekuje od tela. “Jasno je da se izostanak palčeva na Torinskom platnu također može pripisati znakovima života, a ne samo paralizovanosti krutog tela.”
Živo lice
Dokaz života na slici može se uočiti na licu “prisutnošću nazogenih i nazolabijalnih nabora”, crta ekspresije lica uzrokovanih delovanjem mišića koji nestaju kod pacijenata s paralizom lica ili posle smrti.
“Na svežem telu muskulatura lica se opušta, nabori nestaju i usta se otvaraju. To je početni trenutak opuštenosti post mortem“, rekao je stručnjak, zaključujući:
“Asimetrična semifleksija promatrana u nogama, semifleksija glave i iznad svega prisutnost nazogenih nabora i smeštanje ruku u područje genitalija mogli bi ukazivati na to da smo pred osobom koja započinje pokret ustajanja”.
Analiza tekstova jevanđelja koja odgovara dokazima s Platna smestila bi trenutak u kojem je slika ostala otisnuta “između prvog bdenja (od 19,00 do 21,00 u subotu) i drugog bdenja (od 21,00 do ponoći), ili najkasnije trećeg bdenja (od ponoći do 3,00 ujutro u nedjelju) trećeg dana smrti “.
Autentičnost Platna
Da je Platno falsifikat, krvne flewke i druge dokazive karakteristike iziskivale bi “medicinsko i forenzičko znanje te poznavanje obrade slika na drevnim tkaninama osobe koja je stvorila ovo istinsko umetničko delo”, a koja je takođe bila sposobna da napravii savršen falsifikat tehnikama dostupnim u 14. veku.
„Druga mogućnost je, uzimajući u obzir tekst jevanđelja, da je to tkanina koja je pripadala nekom rabinu koji je pokopan prema židovskoj tradiciji nakon što je raspet i bičevan prema rimskom običaju. Možemo još dodati da je slika bila otisnuta dok je bio živ, jer sadrži znakove nepomičnosti mrtve osobe, ali i znakove kretnji žive osobe u suprotnosti s prirodnim redoslijedom pojave znakova ukočenosti tela.“
Stručnjak u tim znakovima vidi očitu Hristovu volju da učini čudo
„Ako je Isusovo telo bilo umotano u Torinsko platno, razumno je razmišljati da nam je u istom predmetu hteo da pokaže znakove ne samo smrti, nego i uskrsnuća.
