Naučnici su otkrili unutrašnje jezgro 1936. godine, nakon proučavanja seizmičkih talasa zemljotresa koji putuju kroz planetu.
Promene u brzini talasa otkrile su da se jezgro planete, koje je široko oko 7.000 kilometara, sastoji od čvrstog središta, napravljenog uglavnom od gvožđa, unutar ljuske od tečnog gvožđa i drugih elemenata.
Kako se gvožđe iz spoljašnjeg jezgra kristališe na površini unutrašnjeg jezgra, ono menja gustinu spoljašnje tečnosti, izazivajući uzburkane pokrete koji održavaju Zemljino magnetno polje.
Tečno spoljno jezgro u suštini odvaja unutrašnje jezgro široko 2.400 kilometara od ostatka planete, tako da unutrašnje jezgro može da se okreće sopstvenim tempom. Song i drugi naučnici su 1996. godine počeli da proučavaju zemljotrese uočene u istom regionu tokom tri decenije, a čiju energiju je detektovala ista stanica za praćenje hiljadama kilometara dalje.
Od šezdesetih godina 20. veka, kažu naučnici, vreme putovanja seizmičkih talasa proizašlih iz tih zemljotresa se promenilo, što ukazuje da se unutrašnje jezgro rotira brže od omotača planete, sloja odmah iznad spoljašnjeg jezgra.
Kasnije studije su precizirale koliki je stepen te „superrotacije“ unutrašnjeg jezgra, da bi se zaključilo da se ono rotira brže od omotača za oko jednu desetinu stepena godišnje.
Unutrašnje jezgro zaustavilo kretanje u odnosu na omotač
Unutrašnje jezgro naše planete počelo da se okreće u suprotnom pravcu.
Na hiljade kilometara ispod površine naše planete, možda se dešava nešto čudno. Preovlađujuće naučne teorije govore da se Zemljino jezgro rotira brže od omotača jezgra i ostatka planete, ali u istom smeru, u kojem se i Zemlja rotira. Međutim, kineski naučnici tvrde da novi podaci ukazuju da to više nije tako.
„Bili smo veoma iznenađeni“, rekli su Ji Jang i Siaodong Song, seizmolozi sa Univerziteta u Pekingu, čiji je naučni rad objavljen u časopisu „Nature Geoscience“.
Misterije Zemljine unutrašnjosti
Rezultati njihovog istraživanja mogli bi da razjasne mnoge misterije Zemljine unutrašnjosti, uključujući i koji deo unutrašnjeg jezgra je zaslužan za održavanje planetarnog magnetnog polja i utiče na brzinu Zemljine rotacije.
Međutim, ne slažu se svi naučnici sa tom tezom. Drugi radovi sugerišu da se superrotacija dešava uglavnom u različitim periodima, kao što su rane dvehiljadite, te tvrde da ona nije kontinuirana, stabilna pojava. Neki naučnici čak tvrde da superrotacija ne postoji i da su razlike u vremenu putovanja zemljotresa uzrokovane fizičkim promenama na površini unutrašnjeg jezgra.
